Drejt asaj që duhet të realizohet

Opoja.net Opoja.net Artikuj

“Dita kur do të kuptosh ndryshimin ndërmjet asaj që mund të realizohet dhe asaj që duhet të realizohet, është një ditë shumë e madhe.”

Kjo deklaratë i përket profesorit tonë të nderuar Sezai Karakoçit.

Përmbajtja e fjalisë na jep një këndvështrim të hapur ndaj zhvillimit. Ajo na bën të synojmë pikën më kulmore të mirësisë, bukurisë dhe përsosjes.

Ajo që po ndodh dhe realizohet është e qartë, por çfarë është ajo që duhet të ndodhë apo që duhet të realizohet? Kush do t’ia caktojë natyrën, gradën dhe përkryerjen asaj? Cilat janë masat për ta bërë këtë?

Në caktimin e asaj që duhet të jetë apo që duhet të realizohet, rol të rëndësishëm do të luanin mendjet e edukuara mjaftueshëm dhe zemrat e gjera që e njohin mirë këtë botë. Nëse nuk e njihni këtë botë dhe nuk keni njerëz të mëdhenj, nuk do të jetë e lehtë ta imagjinoni “atë që duhet të realizohet”. Andaj, kjo do të sjellë pranimin e asaj që realizohet dhe si rezultat, automatikisht do të sjellë ndalimin e zhvillimit. Ta pandehësh gjënë e realizuar si gjënë që duhet të realizohet, është një gabim mjaft i madh.

Si rezultat, hadithi fisnik: “Është mashtruar ai që i ka dy ditë njëlloj.” – e ka hequr kufirin e lartësimit dhe zhvillimit.

Qoftë në plan individual apo qoftë në plan shoqëror, çdo ditë në jetën tonë duhet të jetohet më bukur se dita e kaluar. Veprat tona duhet t’i kalojnë ato të mëparshmet.

A ka kufi kjo përsosje?

Jo, nuk ka. Më e përkryera gjithmonë është e mundur të arrihet. Për këtë arsye, ne duhet të bëjmë studimet, llogaritë dhe hesapet për të realizuar më të mirën. Poezia më e bukur akoma nuk është shkruar dhe ndërtesa më e bukur akoma nuk është ndërtuar.

Për të mos qenë dy ditë njëlloj, deri diku vlen sasia, pastaj vlen cilësia. Kjo do të thotë: T’i shtosh numrat deri në fund është e pamundur, por rritja e cilësisë është e mundur.

Koncepti i ihsanit/mirësisë në Kuranin Fisnik shfaq një mendim të përkryer nga aspekti i asaj që duhet të realizohet. Ky koncept mbart në vete edhe të qenët i vetëdijshëm se në çdo punë që bëjmë jemi nën vëzhgimin e Allahut Teala. Çfarëdo pune që të bëjmë, duhet ta bëjmë me një cilësi që ta pëlqejë Allahu i Madhëruar. Punët dhe veprat tona ia shfaqim një pozite shumë të lartë. Pozitave të larta nuk u jepen vepra të zakonshme, por vepra që arrijnë pikën kulmore.

Në një hadith tjetër fisnik thuhet: “Kur robi bën një punë, Allahu Teala dëshiron që ai ta bëjë atë punë në formën më të bukur dhe të duhur.” Domethënë, punës duhet t’i jepet haku i saj.

Në një hadith tjetër, i Dërguari i Allahut, salallahu alejhi ve selem, shprehet se çdo punë duhet të kryhet nga specialistë të klasit të parë dhe me një kujdes dhe përpikëri absolute. Ky është një parim aq shumë i vlefshëm, në mënyrë që punët e umetit të Muhamedit (a.s.), të shkojnë sa më mirë dhe sa më bukur. Sa herë që e lexoj këtë parim, them me vete: “Nuk mund të ketë parim që mund të shprehet më mirë se ky.” Puna duhet t’u jepet atyre që janë specialistë në atë fushë. Çfarë do të thotë kjo? Kjo do të thotë se ne duhet të synojmë rezultatet më të larta.

I Dërguari i Allahut (s.a.s.), ka thënë: “Nëse nuk e respektoni këtë, priteni kiametin shoqëror.” “Kur puna të mos u jepet të aftëve, priteni kiametin.”

I Dërguari i Allahut (s.a.s.), vuri re se fundi i varrit që do të varrosej biri i tij, Ibrahimi, i cili ndërroi jetë në moshë të vogël, nuk ishte rrafshuar mirë. Varrmihësit i tha që ta rregullonte. Varrmihësi e pyeti: “A ka ndonjë dëm i vdekuri nga kjo?” I Dërguari i Allahut (s.a.s.), iu përgjigj: “Jo, i vdekuri nuk ka ndonjë dëm, por syrit nuk i duket bukur.”

Të gjithë ata që e vrasin mendjen në lidhje me këtë ngjarje menjëherë do të kuptojnë se i Dërguari i Allahut (s.a.s.), kërkon që puna të bëhet pa mangësi dhe me estetikë.

Edhe Hazreti Muhjiddin ibnu’l-Arabiu thotë se myslimanët i kanë nënvlerësuar dy çështje të rëndësishme. E para është lartësimi i njeriut dhe e dyta është estetika. Domethënë, njeriu duhet të zbukurohet me dije, urtësi, moral e mirësjellje. Gjithashtu edhe bota e tij duhet të jetë një botë shumë e bukur.

A është e mundur të mos e mbështesësh këtë të vërtetë?

Mrekullitë në Kuranin Fisnik janë vendosur si një synim për brezat e ardhshëm. Ato duhet të bëhen reale duke u formuar bazën shkencore dhe duke u gjetur ligjet e tyre dhe pastaj të kalohen në jetë. Ky këndvështrim u hap horizonte shumë të gjera myslimanëve. Nëse myslimanët do të synojnë për t’i realizuar mrekullitë shkencërisht, edhe nëse nuk e arrijnë këtë synim, do të kenë përparime të mëdha. Kjo do të thotë se do të rritet niveli i mirëqenies në jetën e kësaj bote.

Në këtë pikë do të dalë në pah vetvetiu rëndësia e konsultimit, e të menduarit bashkërisht mbi një çështje dhe e shprehjes së lirë të mendimeve, sepse atë që nuk e sheh njëri, mund ta shohë tjetri. Edhe atë që nuk e sheh tjetri, mund ta shohë dikush tjetër i tretë. “Arsyeja është mbi arsyen.” Synimi është që t’i heqim mangësitë dhe t’i shtojmë cilësitë. Pra, hatrit të Zotit t’i japim më shumë rëndësi se hatrit të mikut. Në vende që është e pamundur t’i shprehësh lirshëm ato që mendon, mangësitë dhe problemet nuk thuhen, rruga që të çon te përsosmëria nuk shprehet dhe çdo gjë ngel siç është. Veçanërisht nëse përvetësohen shprehjet e rrezikshme si “mirësia është te ajo që ka dalë në pah / që është realizuar” apo “gjërat e realizuara janë ato që duhet të realizohen”, atëherë, ulu aty ku je, sepse, nëse “gjërat e realizuara janë ato që duhet të realizohen”, a ka kuptim të imagjinosh një botë më të bukur, kushte më të zhvilluara dhe shoqëri me nivel më të lartë?

Veçanërisht në jetën shoqërore dhe çështjet sociale duhet ta kemi parasysh edhe parimin “el-emru bi’l-ma’ruf ve’n-nehju ani’l-munker-in” nga aspekti i temës sonë.

Cila është natyra e këtij parimi të mrekullueshëm në Islam?

Natyra e këtij parimi të mrekullueshëm në Islam është shtimi i mirësisë dhe pakësimi i ligësisë. I Dërguari i Allahut (s.a.s.), e shikon këtë si parim të domosdoshëm të Islamit dhe thotë: “Ose do ta zbatoni këtë parim në jetë, ose do të shkatërroheni nën padrejtësinë e të padrejtëve.”

Nëse njeriu ka edhe potencialin e devotshmërisë, edhe potencialin e ligësisë, nëse në botën e jashtme gjenden engjëjt dhe shejtanët, atëherë edhe mirësia dhe ligësia do vazhdojnë të ekzistojnë deri në fundin e kësaj bote. Nëse e vërteta është kjo, feja e qartë, Islami na thotë: “Përpiquni për t’i shtuar mirësitë dhe për t’i pakësuar ligësitë! Nëse për këto punë duhen organizata, mos e nënvlerësoni formimin e organizatave. Nëse duhen para, mos i neglizhoni paratë. Nëse duhet fuqi, mos e lini pas dore fuqinë. Nëse duhet shtet, mos e nënvlerësoni formimin e shtetit.” Përveç të tjerash, asnjëherë të mos harrojmë se qëllimet miqësore, dija, edukata dhe metodologjia janë shumë të rëndësishme në qortime, kritika dhe propozime.

Gjithmonë duhet ta kemi në mendje se shehadeti ka një “la ilahe”. Kjo do të thotë refuzim i të devijuarës, i ligësisë dhe i gabimeve. Gjithashtu ka edhe “il-lallah-un”. Kjo përputhet me pranimin e Zotit (xh.xh.), e mirësisë dhe të të vërtetave. Andaj, gjithmonë do të ketë përpjekje për ta zhdukur të keqen në një lloj mënyre dhe për ta zhvilluar të mirën. E vërteta dhe e pavërteta asnjëherë nuk do të lejohen që të mblidhen bashkë. Një përzierje e tillë është totalisht e papranueshme.

Nënvlerësimi i kësaj ndjeshmërie në çështjet sociale, ekonomike dhe politike, apo në të gjitha fushat e jetës, sjell probleme të pariparueshme. Myslimani duhet ta pranojë të vërtetën si të vërtetë dhe të pavërtetën si të pavërtetë brenda rregullave të përcaktuara. “Ata që nuk mund të thonë ‘jo’ kur të jetë e nevojshme, nuk u është zhvilluar plotësisht personaliteti.”

Njerëzimi është falënderues ndaj fëmijët të mëdhenj që përvëlohen me mallëngjimin për një botë më të ndershme e më të bukur dhe që luftojnë për këtë.

/OPOJAnet/

Opojanet ka hapur kanalin në Whats App dhe ju mund të na bashkoheni për të ndjekur lajmet tona BASHKOHU KËTU.

- Reklama-
- Reklama-