I nderuar lexues, kjo është e ngjarja e Musasë me Hidrin. Kjo ngjarje e Musasë [alejhi selam] me Hidrin, e përmendur në kaptinën el-Kehf (ajetet 65-82), është një nga rrëfimet më të rëndësishme didaktike në Kuran. Historia fillon kur Musai po ligjëronte dhe një nga pasuesit e tij papritmas pyeti: “Kush është personi më i ditur në tokë” dhe Musai [alejhi selam] menjëherë iu përgjigj: “Unë (jam më i dituri).” Allahu e qortoi për këtë përgjigje dhe i tha se qe një njeri i cili ishte më i ditur se ai dhe e urdhëroi ta kërkojë atë njeri që të mësojë prej tij, “Kështu që ata gjetën një rob Tonin, të cilit i patëm dhuruar Mëshirë nga ana Jonë dhe e kemi mësuar me një dituri.”
Mund të vërejmë se marrëdhënia e Musasë [alejhi selam] me Hidrin është si ajo që mësuesi dhe nxënësi duhet të bazohet në mirësjellje, bindshmëri, respekt e durim dhe se kjo bëhet e qartë në pyetjen e parë të Musasë [alejhi selam]: “Atij (Hidrit – njeriut të mirë e të dijshëm) Musai i tha: “A pranon të vij me ty, që të më mësosh nga ajo që je i mësuar (i dhuruar) ti: dituri të drejtë e të vërtetë?” Hidri i sjell ndër mend gjatë qëndrimit të tij me atë se duhet të durojë, duke bërë me dije se ai (Musai) do të shohë gjëra që kërkojnë shumë durim: “Ai (Hidri) tha: “Sigurisht, ti nuk do të mund të kesh durim me mua!” Si do të durosh për atë që nuk je i njoftuar?”
Musai deklaron se do t’i qëndrojë besnik premtimit të vet: “Musai tha: “Nëse do Allahu, (me të vërtetë) do të më gjesh të durueshëm; nuk do të kundërshtoj ty në asgjë!” Por ajo që bëri Hidri ishte përtej tolerimit të Musait, ai fundosi varkën e njerëzve të varfër të cilët iu ndihmuan, vrau një djalë pa ndonjë arsye dhe ndërtoi murin (që ishte gati të bjerë poshtë), në fshatin, njerëzit e të cilit nuk pranuan t’u ofrojnë ca ushqim.
Pastaj Hidri ia shpjegoi Musait këto ngjarje misterioze: “Tash ka ardhur koha e ndarjes mes meje dhe teje, e unë do të të tregoj për domethënien e asaj që nuk munde të kesh durim! Sa i përket anijes, ajo ishte pronë e ca të varfërve që veprojnë në det, e unë desha ta bëj atë me të meta, ngase para tyre ishte një sundues që grabiste çdo anije (të aftë – pa të meta).
Sa i përket djaloshit, dy prindërit e tij ishin besimtarë, e u frikësuam se ai do t’i shpjerë në humbje e në mosbesim. Deshëm që Zoti i tyre t’u japë në vend të tij një më të mirë se ai dhe më të afërt në respekt dhe në mëshirë (ndaj prindërve). Për sa i përket murit, ai ishte i dy djelmoshave të paprind të atij qyteti, e nën të ata kishin një thesar (ari) dhe babai i tyre qe njeri i mirë, e Zoti yt dëshiroi që ata dy (jetimë) ta arrijnë pjekurinë e vet dhe ta nxjerrin vetë thesarin e tyre. Kjo ishte mëshirë e Zotit tënd (ndaj tyre). Dhe unë nuk e punova tërë atë sipas bindjes sime (po sipas udhëzimit të Zotit). Ky, pra, është sqarimi i asaj për të cilën nuk munde të kesh durim!”
Mësimet fisnike që mund t’i nxjerrim prej këtij rrëfimi janë këto që vijojnë:
Lidhja e një nxënësi me mësuesin e vet duhet të bazohet në bindje, respekt dhe, mbi të gjitha, në durim, sepse nxënia dituri kërkon shumë durim nga ana e nxënësit.
Pas çdo ndodhie që ndodh në këtë botë ka një urtësi, po ndoshta menjëherë nuk e marrim vesh atë. Asgjë në tokë nuk ndodh kuturu.
Dija nuk ka kufi dhe gjithnjë duhet të dish se, edhe nëse je shumë i ditur, ka ndonjë që është edhe më i ditur se ti.
Përktheu nga anglishtja: Arsim Jonuzi
