E nëmura me pahir në orë të lig

( Ngjarje e vërtetë ) nga Autori: Burim Piraj

Zogjtë shtegtarë kanë qenë përherë shumë të dashur në fshatin tim.
Prindërit na kanë edukuar që kurrë nuk duhet ti ngacmojmë dallëndyshet , na kanë porositur sepse besohej se dallëndyshet janë zogj shtegtar që ndërtojnë folenë vetëm në shtëpitë e njerëzve të sinqertë dhe në njëfarë mënyre shtëpinë e kujt e mësyjnë ato është shtëpi zemërgjerë që i ka dyert a hapura për hallexhinj.
Ka shumë kohë që në fshatin tonë nuk kanë ardhur më lejlekët, ndoshta ka gjysmë shekulli e më shumë që fshati jonë nuk është vizituar nga ky zog shumë i dashur shtegtar.
Në të kaluarën në fshatin Plavë ka pas dhe lejlekë të cilët kanë praktikuar ti shfrytëzojnë oxhaqet e shtëpive për të ndërtuar foletë e tyre, aq e madhe ka qenë dashuria për ta që në cilindo oxhak që e kanë ndërtuar folenë aty më nuk është ndezur zjarr deri kur shtegtarët e kanë marr rrugën e shtegtimit të tyre në vjeshtë.
Kështu e kish pas ndërtuar një qift lejlekësh shtëpinë mbi shtëpinë e Nenës ( emrin e saktë te të cilit apo cilës person unë nuk e di, ka mundësi të ketë qenë ndonjë plakë sepse në Opojë gjyshes i thonë Nene) .
Eh sa kënaqësi të zgjedh shtëpinë tënde një zog kaq i bukur për të qenë mysafiri i verës.
Lejleku konsideroj si me qenë anëtarë i shtëpinë, I zoti shtëpinë me mburrje tregonte se në oxhakun e tij e ka një qift lejlekësh që kanë ndërtuar folenë e tyre. Shumë shpesh kanë ardhur fëmijë vizitor për të parë lejlekun nga afër , për ta parë sqepin e gjatë të tij dhe për të parë se si i ushqen me sqep të vegjlit. Shpeshherë i Zoti i shtëpisë i brengosur se mos i ndodh ndonjë e keqe lejlekut ja u ka ndërprerë vizitën fëmijëve duke i larguar në mënyrë mjeshtërore nga shtëpia që mos ta kuptojnë se ai po do që ata të shkojnë, sepse nuk ndihej rehat derisa kishte fëmijë në oborr.
Një ditë derisa po rrinte në oborr Nena u ndie një e goditur, më pas një gur po rrokullisej mbi rrasat e shtëpisë – sepse shtëpitë kanë qenë të mbuluara me rrasë guri po ka pas të atilla që kanë qenë të mbuluara dhe me kashtë- dhe më në fund një guri ra në tok, i hutuar shikonte rrotull dhe se kishte idenë çka po ndodhte derisa shumë pak pas gurit ra dhe lejleku në tokë, sytë terr i bënë, nuk e dinte se çka ndodh, e pa lejlekun që po përpëlitej në tokë, me vrap shkoj dhe e kapi e po e përkëdhel si fëmijën e vetë, çka me pa , njërin krah e kishte të thyer. E kuptoj se dikush e ka goditur me gur dhe nga kjo goditje lejlekut ia kishte thyer krahu.
Oh Zoti i Madh, kush m’ia theu krahun lejlekut tim e preftë ujku!- Tha pa u hamend e pa kujtua, krejt me pahir nga dhimbja që ndjeu ato çaste për lejlekun e oxhakut të vetë.
Më vonë u mori vesh se lejlekun e kishte gjuajtur me katapultë dore Asllani Zylfisë, një djalë shumë i shkathtë shtatë gjatë e i bukur shumë, i ngrati nuk kishte pas qëllim të bënte keq, më shumë e gjuajti nga kureshtja të provon se nga kodra a do ta qëllonte lejlekun se sa që ishte qëllimi i tij për ta lënduar atë. Mirëpo kur është dakiku i lig, bëhet e keqja sa ora dhe nuk ke se si i shpëton.
U mblodhën burrat e katundit e shprehnin keqardhje për atë që ka ndodhur, i ndihmuan Nenës për të ja lidhur krahun dhe sanuar mirë e mirë me disa fasha dhe allgji nga vezët e pulës dhe pluhuri për të fiksuar krahun që të shërohet më shpejt, dhe si përfundim e urdhëruan Asllanin që të përkujdesej për lejlekun deri kur ti shërohet krahu.
Asllani e mori lejlekun në shtëpinë e vetë, dhe e ruante gjithë ditën ngase lejleku nuk mund të fluturonte se mos po ja rrëmben ndonjë qenë a mace dhe e kulloste tek një bahçe afër Kroit të Madh. Sa i vinte vështirë aq edhe kënaqej duke e shikuar nga afër lejlekun.
Një moment seç e pa një qenë të afrohej në drejtim të lejlekut, ky e mori shtagën në shpejtësi dhe u nis drejt qenit për ta mbrojtur lejlekun.
Ai nuk kishte qenë qen, po në fakt kishte qenë një ujk i tërbuar që e kishte humbur kontrollin nga tërbimi dhe ishte futur në fshat, sapo iu afrua ujkut ai ju hodh në gjoks dhe e grithi me thonjtë e tij, ky ishte i fuqishëm dhe e largoj me duar dhe i ra me shtagë gjë që e detyroj ujkun të ik.
U trazua fshati pas ujkut me hunj e me vegla të ndryshme pune, ai i tërbuar nuk dinte të ikte e të largohej po futet në mes të fshatit ku dhe më në fund e mbyten.
Tamam kur menduan se çdo gjë mbaroj , Asllani nga grithja që pësoj u tërbua.
Shumë ditë e zezë për fshatin tonë kish pas qenë kjo ditë. Tërbimi i tij zgjati dhe e tmerroj fshatin derisa një ditë prej ditësh ndërroj jetë për të mos u harruar kurrë.
U preftë më paqe Asllani që e la nënë Naile me vragë në zemër për tërë jetën derisa i Madhi Zot e mori pranë vetës vitet e shtatëdhjeta.
Plavë , Korrik 2017 nga Burim Piraj