Një hoxhë i mësonte studentët e tij mbi bazat
e besimit islam, ku posaçërisht i kushtonte kujdes shpjegimit dhe komentimit të
kuptimit të shehadetit (fjala: La ilahe il-lallah).
Një ditë prej ditëve njëri nga studentët hoxhës
ia solli dhuratë një papagall, sepse e dinte se hoxha i donte shumë macet dhe
zogjtë.
Hoxha u gëzua shumë për dhuratën dhe papagallin
gjithmonë e merrte me vete, madje papagallin e merrte me vete edhe kur u mbante
ligjërata studentëve, kështu që papagalli shumë shpejt e mësoi shqiptimin e
shehadetit (shqiptimin e fjalës: La ilahe il-lallah). Pasiqë i kishte
mësuar këto fjalë, ai vazhdimisht i përsëriste ato, edhe ditën edhe natën.
Një ditë, kur erdhën studentët tek hoxha, e
gjetën atë duke qarë! Kur e pyetën se pse po qante? Ai iu përgjigj atyre: Macja
e ka mbytur papagallin.
Ata i thanë: A për këtë po qanë?! Nëse
dëshiron ne ta sjellim në vend të tij, një papagall tjetër, edhe më të mirë se
ai!
Mirëpo hoxha u dha këtë përgjigje:
Unë nuk po qaj për këtë, por po qaj pse
papagalli, në momentin kur e sulmoi macja, filloi të bërtiste dhe të lëshonte
një zë tjetër derisa ngordhi. Edhe pse para atij momenti ai vazhdimisht e
përsëriste shehadetin, kur e sulmoi macja, ai e harroi shehadetin dhe filloi të
bërtiste (fjalë të tjera). Arsyeja se pse ai e bëri këtë, ishte se ai shehadetin
e kishte mësuar vetëm me gjuhë, ndërsa zemra e tij fare nuk e ndjente as nuk e
dinte.
Pastaj hoxha vazhdoi: Kam frikë se edhe ne mos
po bëhemi sikurse ky papagalli, që ta jetojmë jetën tonë duke e përsëritur shehadetin
vetëm me gjuhët tona, ndërsa kur të na vjen vdekja ta harrojmë, sepse zemrat
tona nuk e kanë njohur mirë dhe nuk kanë jetuar në përputhje me shehadetin!
Me atë rast, studentët filluan të qajnë nga
frika e raportit jo të sinqert me shehadetin!
Përkthim: Miftar Ajdini
(Islampress)