Babai im i ndjerë, Abdul Musa Ubejdullah, është lindur në
vitin 1930. Kur them Palestinë, nuk është deklaratë politike, është fakt. Kur
ai lindi, shteti Izrael as që ekzistonte. Nuk ekzistonte as Hamasi. Nuk ekzistonte
as OÇP (Organizata Çlimitare e Palestinës). Ekzistonin vetëm njerëz të
përkatësive të ndryshme fetare të cilët jetonin në një copë të vogël të tokës
që quhej Palestinë.
Të jem i sinqertë, pa konfliktin palestinezo-izraelit,
dyshoj që do të kishit dëgjuar për palestinezët. Babai im, si dhe shtatë
gjeneratat e familjes Ubejdullah, që kanë lindur para tij në qytetin e vogët
bujqësor Battir, nuk kanë pasur ëndrra dhe plane të mëdha. Ata jetuan një jetë
të thjeshtë duke kultivuar pemë, perime dhe shumë rrënjë ulliri (Palestinezët i
duan ullinjtë!). Betejat e tyre më të mëdha nuk qenë me njerëzit, por me
elementet.
Shumica e paraardhësve të mi jetuan dhe vdiqën brenda disa kilometrave
rreth vendlindjes. Por, ky nuk ishte rasti i babait tim. Por, jemi të
vetëdijshëm se fati për çdokënd ka plane të ndryshme.
Dua ta ndajë me ju këtë tregim, sepse mendoj se në
konfliktin aktual në Gaza është zhdukur çdo tregim rreth Palestinezëve si popull.
Në vend kësaj, tani përshkruhemi si njerëz ‘të këqinj’ në konfliktin
palestinezo-izraelit. Ata janë kryesisht terroristë. Disa udhëheqës izraelitë
thonë se Palestinezët nuk ekzistojnë, ose i quajnë ata ‘buburrecë’, ‘krokodilë’
ose kancer’.
Dua ta ndajë me ju këtë tregim, sepse mendoj se në konfliktin aktual në Gaza është zhdukur çdo tregim rreth Palestinezëve si popull. Në vend kësaj, tani përshkruhemi si njerëz ‘të këqinj’ në konfliktin palestinezo-izraelit. Ata janë kryesisht terroristë. Disa udhëheqës izraelitë thonë se Palestinezët nuk ekzistojnë, ose i quajnë ata ‘buburrecë’, ‘krokodilë’ ose kancer’.
Siç mund ta imagjinoni, palestinezët janë popull specifikë.
Kur i thoni dikujt që jeni palestinez, nuk paraqet thjesht një popull, por është
një temë që shkakton debat. Në fakt, vetë fjala Palestinë i irriton njerëzit. Disa
më thonë se Palestina nuk ka ekzistuar kurrë dhe se nuk ka popull Palestinez.
Për ta, unë mendoj se palestinezët janë thjesht hologram.
Kur i pyes se quhej para vitit 1948 vendi ku është tani Izraeli, ata fillojnë të belbëzojnë ose të më japin ndonjë përgjigje të komplikuar. Përgjigja është e thjeshtë – Palestinë.
Për më tepër, debati në KB në 1947 mbi krijimin e shtetit Izraelit
u përshkrua me termin ‘Çështja Palestineze’. KB në përmbledhjen e saj zyrtare sqaruan
“pranohet që Palestina është një vend i përbashkët i arabëve dhe hebrenjve
autokton, me të cilin këta dy popuj janë historikisht të lidhur”, duke
shtuar “qytetarët palestinezë, si dhe arabët dhe hebrenjtë që nuk kanë
shtetësi palestineze, jetojnë në Palestinë”. Është e vështirë të kesh
shtetësinë e ligjshme të një vendi që nuk ekziston.
Sot, veç një pakicë janë dakord se ekziston populli
palestinez. Sigurisht, kjo nuk e ndaloi Newt Gingrich që gjatë fushatës së dështuar
presidenciale në 2012 të thoshte se palestinezët ishin një popull ‘i trilluar’.
Palestinezët, së bashku me izraelitët, kanë kaluar shumë
gjëra, për ta thënë butë, që nga viti 1948, kur u krijua Izraeli dhe kur
kufijtë e Palestinës u definuan me Rezolutën e KB nr. 181. Ai moment e ndryshoi
fatin e palestinezëve të cilët deri atëherë kishin bërë një jetë modeste.
Siç e keni të njohur, pas kësaj shpërtheu lufta që si pasojë
kishte largimin e qindra mijë Palestinezëve nga shtëpitë e tyre. Ironike, por këtë luftë e
ënin shtetet përreth, Egjipti, Jordani etj., të cilët pohuan se veprojnë për
popullin Palestinez. Por kur palestinezët e zhvendosur kërkonin të shkojnë te
këto shtete pas luftës, u ballafaquan me një diskriminim të paparë. Në raste
specifike, nuk mund t’i fitojnë lehtësimet shtetërore, nuk mund të
punësoheshin për shkak të përkatësisë
etnike, apo akoma më keq, largoheshin nga puna sepse punën e njëjtë e kërkonin shtetasit
e vet.
Deri më sot, shumica prej tyre janë degraduar me akomodim në
kampe refugjatësh të mbipopulluara, të cilat ekzistojnë ende në territoret e
okupuara, si dhe në Liban dhe Jordan, ku sipas Agjencisë Palestineze për Refugjatë
të KB (UNWRA) ka 22 kampe refugjatësh dhe një milion refugjatë të regjistruar. I
kam vizituar disa nga këto kampe refugjatësh në Bregun Perëndimor, si dhe
kampet e refugjatëve Sabra dhe Shatila në Liban. Palestinezët nuk jetojnë në
çadra atje siç mund të shihet nga krizën e fundit e refugjatëve sirianë. Më
shumë ngjanë si një geto e mbipopulluar ku ëndrrat shtyhen çdo ditë.
Paraardhësit e mi nuk e lëshuan shtëpinë e tyre në Battir në
vitin 1948. Që atëherë ato ishin nën qeverisjen jordaneze deri në vitin 1967, e
prej atëherë nën okupimin izraelit. Ata i duruan intifadat dhe okupimin mizor ushtarak.
Vendlindja ime është jashtë Betlehemit që u mor nga kolonët izraelitë, të cilët
e bënë atë pjesë të një vendbanimi izraelit.
Gjatë viteve të ’50-ta, babai im së bashku me shumë
palestinezë të tjerë, emigruan në Amerikë në kërkim të një jete më të mirë.
Shpesh e pyesja veten se çfarë do të më kishte ndodhur nëse do të kisha lindur
në Bregun Perëndimor në vend të New Jersey. A do të mund të shkoja në universitet
dhe fakultetin juridik? A do të kisha punë?
A do të isha akoma gjallë?
Kur mendoj për jetën time në New Jersey, e kuptoj se ishte
një kohë më ndryshe për palestinezët se sa sot. Atëherë ishim kryesisht të
panjohur. Sigurisht që OÇP-ja u shënua ndër titujt kryesorë me sulmet e saj,
por shumica e imazheve negative që lidhen aktualisht me Palestinezët nuk kishin
të njohur në atë kohë.
Në fakt, në fund të viteve 1970 unë isha nëntë vjeç, kur
mësuesja ime pyeti për kombësinë e secilit nxënës për të bërë shënime në hartën
botërore. Kur erdhi tek unë ajo u hutua – nuk dinte për palestinezët dhe
natyrisht nuk mund ta gjente në hartë sepse nuk ishte atje. Për fat të mirë të
saj unë u bëra gjysmë sicilian, të cilën ajo e gjeti me lehtësi sepse shumica e
shokëve të mi të klasës ishin italian.
Atë mbrëmje,ia tregova këtë babait tim dhe pyeta: “Ku është
Palestina?!” Ai një kohë heshti dhe mandej i vendosi duart tek koka dhe zemra
dhe u përgjigj: “KËTU!”
E pyes veten se cila do të jetë përgjigjja ime nëse do të
kem fëmijë dhe të më pyesin, “Ku është Palestina?” A do të jem
në gjendje të marr një hartë dhe thjesht t’ia tregoj, siç bëjnë shumica e
njerëzve kur pyeten për origjinën e tyre? Apo opsioni im i vetëm do të jetë të
përsëris përgjigjen e babait tim të ndjerë?
Ajo që më dhemb më shumë nuk janë këto dy opsione, por që
ndihem i pafuqishëm për ta ndryshuar përgjigjen që do ta ofroj.
Autor: Dean Ubaidullah
Përshtati: Lutfi Muaremi
[Isl@mpress.ch]
