I Dërguari i Allahut (a.s.), ishte më afër besimtarëve se sa ata ndaj vetes së tyre. Për rrjedhojë, ai ka menduar për umetin e tij, më shumë se ata për vete. Jetën e tij ia kushtoi paqes dhe shpëtimit të tyre, duatë e tij ishin gjithmonë për ta dhe ndërmjetësimin (shefaatin) e tij tek Allahu, e ka ruajtur vetëm për ta. Ai shqetësohej shumë për rreziqet e mëdha me të cilat do të përballej umeti islam pas tij. Për këtë arsye, kohë pas kohe e ka njoftuar umetin e tij për këto rreziqe, duke i paralajmëruar ata. Disa prej këtyre rreziqeve janë: 1. DIJETARËT QË DO TË RENDIN PAS FAMËS DHE INTERESIT Rasulallahu (a.s.), ka thënë: “Ajo që kam frikë më tepër për umetin tim, është dyfytyrëshi i ditur.” (Ahmed bin Hanbel, Musned, I, 22.) Këta janë dijetarë që kanë njohuri të gjera, një gjuhë të rrjedhshme dhe ndikuese, por zemrat e tyre janë në injorancë dhe nuk punojnë me dijen e tyre. Këta persona, që edhe besimin/itikadin e kanë të devijuar, arrijnë të mashtrojnë shumë njerëz me gjuhët e tyre magjepsëse. Ata e kanë kthyer dijen në profesion dhe me të synojnë të arrijnë interesat e tyre materiale dhe shpirtërore. Për këtë arsye, ata nxjerrin në rend të ditës çështje mbi të cilat ekzistojnë polemika dhe sulmojnë çështjet mbi të cilat është arritur konsensus dhe marrë- veshje, me qëllim që të tërheqin vëmendjen e njerëzve mbi vete dhe të bëhen të famshëm. Ata e dëmtojnë rëndë fenë, duke luajtur me besimin dhe adhurimin e shumë njerëzve. Prandaj, duhet të tregohemi vigjilentë ndaj tyre dhe t’i besojmë fjalës së dijetarëve të drejtë. Pejgamberi ynë (a.s.), thotë: “O Ibn-i Omer! Kapu fort pas fesë tënde, kapu fort pas fesë tënde! Sepse ajo është mishi dhe gjaku yt. Bëj kujdes prej kujt e mëson fenë tënde! Dijet dhe ligjet e fesë merri prej dijetarëve që ndodhen në rrugë të drejtë, jo prej atyre që lëkunden sa majtas djathtas!” (Hatib Bagdadi, Kifaje fî ilmi’r-rivaje, Medinetu’l-Munevvere, Mektebetu’l-Ilmijje, fq. 121.)
Gjithashtu, Pejgamberi (a.s.), thotë:“Nga fundi i kohës së popullit tim, do të dalin disa dexhallë dhe gënjeshtarë, të cilët do të transmetojnë fjalë që nuk i keni dëgjuar as ju dhe as të parët tuaj. Bëni kujdes, qëndroni larg tyre, ruhuni se mos ju shtyjnë në ngatërresa dhe ju nxjerrin nga rruga (e drejtë).” (Muslim, Mukaddime, 6, 7.) “Padyshim, se prej umetit tim do të dalin tridhjetë gënjeshtarë (dexhallë). Çdonjëri prej tyre do të pretendojë se është pejgamber. Mirëpo, unë jam pejgamberi i fundit dhe pas meje nuk ka pejgamber tjetër. Ndërsa një grup tjetër prej umetit tim, do të vazhdojë të jetë në rrugë të drejtë deri sa të vijë urdhri i Allahut. Kush del kundër tyre, nuk do të mund t’i dëmtojë ata.” (Ebu Daud, Fiten, 1/4252; për krahasim shih. Muslim, Fiten 19; Tirmidhi, Fiten 32.) 2. DREJTUESIT QË TË SHPIEN NË HUMBJE I Dërguari i Allahut (a.s.), ka thënë: “…Ajo gjë që kam frikë më tepër për umetin tim, është shfaqja e liderëve që i shpien njerëzit në humbje (që i devijojnë ata nga rruga dhe i urdhë- rojnë në bid’ate)…” (Ebu Daud, Fiten, 1/4252; për krahasim shih. Muslim, Fiten 19; Tirmidhi, Fiten 32.) 3. BINDJA NDAJ DËSHIRAVE DHE TUNDIMEVE TË EGOS; DËSHIRAT E SHFRENUARA I Dërguari i Allahut (a.s.), ka thënë: “Për umetin tim kam frikë këto tri gjëra: Veprën e dijetarit në kundërshtim me dijen e tij, bindjen ndaj dëshirave e tundimeve dhe padrejtësinë e udhëheqësve.” (Hejthemi, I, 187; Ebu Nuajm, Hilje, II, 10; Sujuti, Xhamiu’s-sagir, I, 12.) “Nga gjërat që kam më tepër frikë për ju, janë dë- shirat e shfrenuara që ju çojnë në kalimin e kufijve në lidhje me stomakun dhe moralin tuaj. Ndërsa tjetra, është devijimi për shkak të dëshirave dhe tundimeve tuaja.” (Ahmed, IV, 420, 423; Hejthemi, I, 188; Ebu Nuajm, Hilje, II, 32.) “Ajo që kam më tepër frikë për umetin tim, është tundimi dhe dëshira e shfrenuar. Tundimi e pengon njeriun nga Zoti. Ndërsa dëshira e shfrenuar e bën të harrojë botën tjetër. Kjo botë ka kthyer shpinën dhe po ikën. Ndërsa bota tjetër ka kthyer fytyrën dhe po vjen. Çdo njëra prej tyre ka bijtë e saj (dëshirues) të mirë. Nëse keni mundësi të jeni prej dëshiruesve të botës tjetër dhe të mos bëheni prej bijve të kësaj bote, ashtu veproni! Bëni shumë punë të mira! Sepse sot jeni në vendin ku punohet dhe këtu nuk ka llogari. Ndërsa nesër do të shkoni në një vend ku ka llogari, por nuk ka mundësi për të punuar.” (Bejhaki, Shuabu’l-iman, XIII, 174/10132.) Dëshirat e shfrenuara, pra dëshira e tepruar për arritjen e diçkaje, janë iluzione dhe fantazi për të cilat jeta e njeriut nuk mjafton kurrë. Këtu hyjnë edhe ambiciet për pasuri dhe pushtet. 4. KOPRRACIA DHE EGOIZMI I Dërguari i Allahut (a.s.), ka thënë: “Ajo që kam më tepër frikë për umetin tim, janë këto tre rreziqe shkatërruese: bindja ndaj koprracisë, rendja pas dëshirave e tundimeve dhe pëlqimi i mendimit të vet.” (Ebu Nuajm, Hilje, II, 160) 5. DOBËSIMI I DIJES SË VËRTETË Rasulullahu (a.s.), ka thënë: “Ajo që kam frikë për umetin tim, është dobësimi i dijes së vërtetë.” (Hejthemi, I, 107) Dobësimi i dijes së vërtetë, dobëson edhe ndjenjat fetare të njeriut, duke e bërë atë t’i japë më shumë rëndësi jetës së kësaj bote. Kur zemra anon nga materia, edhe dituria e vërtetë dobësohet. Aq sa zemra anon nga materia, aq largohet edhe prej Zotit të saj. 6. MOHIMI I KADERIT/ CAKTIMIT TË ALLAHUT Rasulullahu (a.s.), ka thënë: “Ekzistojnë tri gjëra, prej të cilave kam frikë për umetin tim: Besimi se do të bjerë shi kur yjet hyjnë nën ndikimin e disa shenjave të zodiakut, padrejtësia e sunduesit dhe përgënjeshtrimi i kaderit.” (Ahmed, V, 89.) 7. SYFAQËSIA DHE EPSHET E FSHEHTA Një ditë, një nga sahabët, Sheddad bin Eusi (r.a.), po qante. Kur u pyet: “Çfarë të bëri të qash?”, ai u përgjigj: “Më bëri të qaj një hadith i Pejgamberi (a.s.). Një ditë, e dëgjova të Dërguarin e Allahut (a.s.), të thoshte: «Ajo që kam frikë më shumë për umetin tim, është shirku ndaj Allahut dhe epshi i fshehtë.» Pastaj e pyeta: «O Rasulullah! A do të bjerë umeti yt në shirk pas teje?» Kurse ai u përgjigj: «Po! Por ata nuk do të adhurojnë diellin, hënën, gurët apo idhujt. Ata do të bëjnë punë vetëm për sy e faqe.
E për sa i përket epshit të fshehtë; do të ketë prej tyre që do të gdhihen agjërueshëm, por sapo t’u dalë përpara ndonjë nga epshet e tyre të fshehta, ata do të rendin pas tij dhe do ta braktisin agjërimin.»” (Hejthemi, III, 201. Për krahasim shih. Ibn-i Maxhe, Zuhd, 21; Hakim, IV, 366/7940; Ebu Nuajm, Hilje, I, 268.) Tek epshet e fshehta, pra dëshirat e forta dhe të fshehta, hyjnë të gjitha gjynahet prej të cilave njeriu duhet të ruhet. Për shembull, kur dikush sheh një grua të bukur, edhe pse i largon sytë prej saj, ai vazhdon ta shohë me zemrën e tij. Para njerëzve ai duket sikur e ka braktisur këtë botë dhe dëshirat e egos, por në zemrën e tij, ato ende vazhdojnë të ekzistojnë. Dhe kur ngelet i vetmuar, ai i bën këto gjynahe në mënyrë të fshehtë. Sipas një shpjegimi tjetër, syfaqësi është kur njeriu vepron hapur duke dëshiruar të duket në sy të njerëzve. Ndërsa epshi i fshehtë është kur njeriu dëshiron që njerëzit ta shohin dhe ta dinë punën që ai bën. 8. AMBICIA PËR PASURI DHE ANGAZHIMI ME SHKENCAT E KURANIT DUKE NEGLIZHUAR DEVOTSHMËRINË DHE SUNETIN E PEJGAMBERIT (A.S.). Rasulallahu (a.s.), ka thënë: “Një nga gjërat që kam më shumë frikë për popullin tim, është shtimi i pasurisë ndër ta dhe rivaliteti me njëri-tjetrin për të. Një nga gjërat e tjera që kam më shumë frikë për popullin tim, është se kur Kurani t’u qartësohet, atë do të mund ta lexojnë lehtësisht të gjithë, besimtari, mohuesi dhe dyfytyrëshi. «…Ata, zemrat e të cilëve janë të devijuara, ndjekin vargjet më pak të qarta (alegorike), duke kërkuar të krijojnë pështjellim dhe duke kërkuar t’i komentojnë sipas dëshirës së vet. Por, kuptimin e tyre të vërtetë e di vetëm Allahu. Ndërsa ata që janë thelluar në dije, thonë: “Ne i besojmë (Kuranit). Të gjitha këto (vargjet e qarta dhe alegorike) janë nga Zoti ynë!” Këtë e kuptojnë vetëm mendarët.» (Al ‘Imran, 7)” (Hakim, Mustedrek, II, 316/3139; Hejthemi, I, 128.) Një ditë, i Dërguari i Allahut (a.s.), tha: “Kam frikë për umetin tim në lidhje me Librin dhe qumështin!” Kur u pyet: “O Rasulullah! A po na e shpjegon se ç’është puna e Librit?” Rasulullahu (a.s.), tha: “Kur dyfytyrëshit ta mësojnë atë, do të luftojnë me të besimtarët.” “Po çështja e qumështit?”, u pyet përsëri: “Njerëzit e duan qumështin. Për rrjedhojë, ata ndahen nga xhemati, madje braktisin edhe xhumanë.” (Ahmed, IV, 146, 155) Për shkak se bagëtitë nuk mund të mbahen e të shtohen midis shoqërisë, të zotët e tyre i nxjerrin ato në male e livadhe larg njerëzve. Për rrjedhojë, ata ndahen nga bashkësia dhe duke menduar vetëm për shtimin e tufës, harrojnë namazet, madje edhe xhumanë. Në të njëjtën mënyrë, veprojnë edhe ata që zhyten në punët e tyre të përditshme, duke e nxjerrë plotësisht fenë nga jeta e tyre. Si rezultat i kësaj, arrihet deri aty sa braktiset bashkësia islame, xhamia dhe namazi i xhumasë. Qumështi dhe pasuria e kësaj bote, në dukje janë mirësi dhe nuk mund të shqetësohesh që njerëzve t’u vijë ndonjë dëm prej tyre. Mirëpo, këtu bëhet fjalë për ndërhyrjen e fshehtë të shejtanit. Në të shumtën e rasteve, shejtani i përdor këto dhe në sajë të preteksteve që duken të arsyeshme, i çon njerëzit në humbje. 9. PRISHJA E MORALIT I Dërguari i Allahut (a.s.), ka thënë: “Një nga gjërat që kam më tepër frikë për umetin tim, është kryerja e veprës së popullit të Lutit.” (Tirmidhi, Hudud, 24/1457.) Ky degjenerim morali, që sot quhet homoseksualizëm, është rreptësisht i ndaluar në Islam dhe ata që e veprojnë këtë, janë të mallkuar. (shih. Tirmidhi, Hudud, 24/1457.)
© Opoja.net
