[miptheme_dropcap style=”circle” color=”#4d4d4d” background=””]A[/miptheme_dropcap]llahu Teala thotë: “Kujtoje kur Ne vendosëm për Ibrahimin vendin e Faltores (duke e urdhëruar): ‘Mos më shoqëro asgjë (në adhurim) dhe pastroje Shtëpinë Time (nga idhujtaria), për ata që vijnë rrotull saj (në shenjë adhurimi) dhe për ata që rrinë në këmbë, përkulen dhe bien në sexhde duke u falur.” (Haxh, 26) Sipas Ebu’s-Suud Efendiut, ndërtimi i Qabesë nga Ibrahimi, alejhi’s-selam, ka qenë ndërtimi i dytë i saj. Për herë të parë e ka ndërtuar Ademi, alejhi’s-selam. Pastaj, ajo humbi në kataklizmën e Nuhut (a.s.). Për së dyti, e ndërtoi Ibrahimi, alejhi’s-selam. Për së treti është ndërtuar nga kurejshët në kohën e injorancës para se të shfaqej Islami. Pra, ajo u ndërtua para se i Dërguari i Allahut, (a.s.), të dërgohej me profetësinë. Për herë të katërt e ka ndërtuar Abdullah b. Zubejri. Për herë të pestë e ka ndërtuar Haxhxhaxhi tiran. Sipas hadithit që përmendet në Zubdetu’l-Buhari, xhamia e parë që është ndërtuar në sipërfaqen e tokës është Kabetu’l-Muadhdhame. Kjo faltore është ndërtuar dhe riparuar njëmbëdhjetë herë: 1. Së pari engjëjt e nderuar ndërtuan një ndërtesë prej drite. 2. Ademi (a.s.). 3. Shiti (a.s.). 4. Ibrahimi (a.s.). 5. Amalikasit. 6. Fisi Xhurhum. 7. Kusaj. 8. Kurejsh. 9. Abdullah b. Zubejr. 10. Haxhxhaxhi tiran. 11. Çliruesi i Bagdadit Sulltan Murati i IV.
Sipas Fahruddin Razit dhe Nimetullah Efendiut, Allahu i Madhëruar ia tregoi Ibrahimit, alejhi’s-selam, vendin e Qabesë me anë të shpalljes, ngaqë ndërtesa e parë ishte zhdukur nga kataklizma. Ibn Abbasi, radijallahu anhu, transmeton: “Pasi Ibrahimi, alejhi’sselam, u martua me Haxheren dhe u lindi Ismaili, i mori të dy bashkë dhe shkuan nga Shami në Mekë për t’u mbrojtur nga mësymjet e Sarës. Pastaj, Haxheren dhe Ismailin i la pranë një peme të madhe në një vend të lartë, ku sot gjendet Mesxhidu’l-Harami dhe në anën e sipërme të burimit të Zemzemit.
Në atë kohë, në Mekë nuk banonte asnjë njeri. Madje nuk kishte as ujë për të pirë. Ibrahimi, alejhi’s-selam, i la aty nënë e bir. Atyre u la një torbë të mbushur plot me hurma dhe një enë prej lëkure të mbushur me ujë. Pastaj Ibrahimi, alejhi’s-selam, u kthye për të shkuar në Sham. Nëna e Ismailit, Haxherja e ndoqi atë nga pas dhe i tha: “O Ibrahim! Ku po shkon, që po na lë në këtë luginë? Këtu nuk paska asnjë njeri dhe asnjë gjurmë jete. Edhe pse Haxherja i përsëriste këto fjalë, Ibrahimi (a.s.), nuk kthehej dhe nuk e shikonte. Haxherja e pyeti: “Allahu të ka urdhëruar të na lësh këtu?” Ibrahimi (a.s.), iu përgjigj: “Po, Allahu më ka urdhëruar.” Haxherja i tha: “Atëherë Allahu na ruan, na mbron, nuk na lë vetëm dhe nuk na humb ne.” Pastaj u kthye te vendi i Qabesë. Ndërsa Ibrahimi, alejhi’s-selam, u largua. Kur arriti në një vend të quajtur Senijje mbi Mekë dhe nga i cili nuk dallohej, e ktheu fytyrën nga Qabeja, i ngriti duart dhe u lut: “O Zoti ynë, unë kam vendosur disa nga pasardhësit e mi në një luginë që nuk mbillet, afër Shtëpisë Tënde të Shenjtë, që të falin namazin. Prandaj, bëj që zemrat e njerëzve të ndijejnë dashamirësi për ata dhe jepu fruta, me qëllim që ata të të falënderojnë.” (Ibrahim, 37) (Mahmud Sami Ramazanogllu, Ibrahimi, fq. 111- 115.)
© Opoja.net
