Çdo shkronjë është me ngjyrë!
Nëse fjalor para vetes nuk kemi ndonjëherë,
Le t’ia kërkojmë botës fjalët që s’i kuptojmë!
Se botën e dimë me fjalë, si vjeshtën me erë,
Lëri të tjerët – bile veten të mos e hutojmë!
Çdo gjë që themi është pasqyrë,
Prej nesh varet se a e thyer a e pathyer.
Ne mund të themi diç që është e dëlirë,
E mirë a e sinqertë, por ajo është e lyer!
Ne kur themi fjali, kemi prapa intonacion,
Ngritje a forcë zëri që gramatika i thotë.
Rëndom jemi subjektivë dhe shprehim emocion,
Pa shajmë e fyejmë krijesat në botë.
Askush nuk na përshkruan më mirë se vetja,
Ajo tërësi fjalësh që themi e shkruajmë.
Kaherë gjenerikisht për të folur na kap etja,
Dhe ne gjithsesi e shuajmë, por mandej vuajmë.
Kështu ndodh kur nga heshtja ndahemi,
Që na e mbulon sa kemi dituri e padituri,
Edhe marrëzinë kur me të marrë nuk shahemi,
Dhe tregon sa kemi respekt e modesti.
Përmes fjalësh kuptohet intelekt e zemër,
Se a jemi të ditur dhe a jemi shpirtmirë.
Ndaj kur s’dimë a s’duam të thirrim në emër,
Le t’i vëmë gojës një të madh zinxhir!
Femrat kanë kuptuar mashtrimin mashkullor,
Nga shumë të pavërteta që meshkuj ua kanë thënë.
Si pasojë ato i pëshpërisin njëra-tjetrës çdo orë,
“Mos shiko çfarë mashkulli thotë, po çfarë bën!”
Autor: Arsim Jonuzi
© Opoja.net
