Do t’ju bindin se varfëria është e mirë, se nuk është e metë… Do t’ju
thonë se All-llahu i do të varfrit, se Pejgamberi a.s. ishte i varfër, se
modestia është një thesar që nuk shuhet, se asketizmi është vlerë, ndërsa
lakmia është ves… Do t’ju thonë se fjala e mirë është pasuria e të varfrit,
se të pasurit janë gjakpirës…
Në të vërtetë, ky është një lloj opiumi shumë i bukur që do t’ju bëjë ta
shijoni varfërinë dhe skamjen dhe të jeni të kënaqur me dobësinë dhe paaftësinë
tuaj.
Nuk do
t’ju flasin për Othmanin dhe luftën e Tebukut, as për Talhanë dhe bamirësinë e
tij, as për Zubejrin dhe pasuritë e tij të patundshme… Nuk do t’ju flasin për
Abdurahman ibn Aufin dhe tregtinë e tij, e as për Ibn Vekasin dhe sadakatë e
tij…
Gati se
askush nuk do t’ju tregojë se udhëheqësi ynë Muhammedi a.s. e luste Zotin ta
ruaj nga mosbesimi dhe varfëria, as nuk do t’u flasin se dora e sipërme është më
e mirë se dora e poshtme, as nuk do t’u tregojnë se besimtari i fortë është më
i mirë se besimtari i dobët…
Do t’u thonë se nuk është ndonjë gjë e keqe të
jesh i varfër, i dobët dhe lypës, sepse atëherë nuk do të pyesësh, nuk do të
kalosh në fazën tjetër kur do të kërkosh më shumë se një kafshatë goje. Dhe nuk
do të mundësh të kërkosh përgjegjësi për
zullumin, për gjunjëzimin për shtypjen, sepse ti atëherë, bëhesh rebel, avangardë,
ai që tejkalon “kufijtë” e tij. Atëherë do të fillosh të mendosh, të
planifikosh, të veprosh dhe ndoshta, nëse do Zoti, do të fitosh!
Shkruan: Muhamed El-Gazali
Përktheu: Arsim Dauti
(Islampress)
