Një ditë,
pupëza dhe sorra u përfshinë në një zënkë të paprecedent. Secili pretendonte
pronësinë e një burimi të vogël uji. Duke mos gjetur zgjidhje, iu drejtuan
gjykatësit të shpendëve, i cili u kërkoi fakte konkrete për pronësinë e
burimit, por asnjëri nuk kishte fakte e dokumente. Pas një seance të gjatë,
gjykatësi ia njohu pupëzës të drejtën e pronësisë. Pupëza, e pyeti e çuditur: E
pse gjykove në favorin tim?
Gjykatësi ia ktheu: Sepse njihesh mes shpendëve për sinqeritet, saqë për ta
lëvduar dikë, i themi: Është i sinqertë si pupëza.
Pupëza heshti për një moment, pastaj
tha: “I nderuar gjykatës, nëse është kushti si thua ti, atëherë unë nuk dua që
në popull të njihem si e sinqertë e të veproj të kundërtën e kësaj. Ky burim me
ujë është i sorrës dhe për mua më e
dashur është që të mbetem e njohur për sinqeritetin tim se sa të kem një mijë burime
me ujë.
Mësimi: “Reputacioni dhe zëri i mirë
që ke në popull është kapitali më i madh që do të jetoj edhe pas vdekjes tënde,
andaj mos e ndytë me vepra të shëmtuara sepse do të mbroj sa je gjallë, por
edhe pas vdekjes tënde.
Imam Shafiu r.h. ka thënë: “Disa njerëz kanë vdekur, por cilësitë e tyre asnjëherë nuk do të vdesin, disa njerëz janë të gjallë, por për njerëzit ato janë të vdekur.”
Përshtati: Arsim Dauti
(Islampress)
